Το επιχείρημα κατά των χαλαρών διεθνών νόμων υιοθεσίας
Φαίνεται σαν ένα εντελώς λογικό επιχείρημα. Υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες εκατομμύρια ακόμα ορφανών παιδιών σε όλο τον κόσμο που χρειάζονται αγαπημένους γονείς. Υπάρχουν πολυάριθμα ζευγάρια στον κόσμο που θέλουν απεγνωσμένα να δώσουν σε αυτά τα παιδιά ένα σπίτι, οπότε γιατί να μην χαλαρώσετε τους νόμους περί υιοθεσίας μεταξύ των χωρών;
Ο πρωθυπουργός Tony Abbott ανακοίνωσε την Τρίτη ότι η κυβέρνηση θα μειώσει την γραφειοκρατία που αντιμετωπίζουν πολλές οικογένειες όταν υιοθετούν από τη Νότια Κορέα, την Ταϊβάν και την Αιθιοπία. Τον Ιούνιο του 2012 ο Κόσμος έκλεισε το διεθνές πρόγραμμα υιοθέτησής του με την Αιθιοπία, αναγνωρισμένο ως το πιο περίπλοκο, απρόβλεπτο και προκλητικό, μετά από πολλά χρόνια με το πρόγραμμα.
Οι πρόσφατες μεταρρυθμίσεις υιοθεσίας έρχονται πίσω από μια εκστρατεία έξι ετών υπό την ηγεσία της Deborah Lee Furness και του Hugh Jackman που έχουν δύο υιοθετούμενα παιδιά. Η Furness έχει δηλώσει ότι οι νόμοι περί υιοθεσίας του κόσμου είναι βαθιά λανθασμένοι και ότι ο Κόσμος έχει "μια κουλτούρα κατά της υιοθεσίας".
Ως επαγγελματίας που εκτιμά τους δυνητικούς γονείς να υιοθετούν παιδιά από το εξωτερικό, ανησυχώ για το γεγονός ότι χάνονται οι αποχρώσεις αυτής της συζήτησης. Έχουμε εγκαταστήσει για τη ρητορική ότι υπάρχουν πολλά ορφανά παιδιά και πολλοί γονείς που θέλουν να τους υιοθετήσουν, οπότε γιατί να μην διευκολύνουμε τη διαδικασία; Αλλά αυτή η εξίσωση δεν είναι απαραίτητα συμπληρωματική.
Πρώτον, πρέπει να θυμόμαστε ότι η υιοθεσία σε διεθνές επίπεδο αφορά την εξεύρεση γονέων για παιδιά. Οχι αντίστροφα. Δεν πρόκειται για την εξεύρεση παιδιών για δυνητικούς γονείς. Προτού τα παιδιά να μπορούν να υιοθετηθούν από γονείς στο εξωτερικό, πρέπει να διερευνηθούν όλες οι οδούς στη χώρα γεννήσεώς τους. Και αυτό μπορεί να χρειαστεί χρόνος. Μπορεί να χρειαστούν χρόνια.
Ο κόσμος είναι υπογράφος της σύμβασης της Χάγης για την προστασία των παιδιών και της συνεργασίας σε θέματα διακρατικής υιοθεσίας (1993), η οποία έχει σχεδιαστεί για να εξασφαλίσει ότι τα πιο μειονεκτούντα και ευάλωτα παιδιά συνοδεύονται από τους πλέον κατάλληλους και κατάλληλους υιοθετούμενους γονείς. Από την εμπειρία μου, οι περισσότερες οικογένειες θέλουν ένα πολύ νέο, υγιές παιδί, συνήθως ηλικίας κάτω των δύο ετών. Φυσικά δεν υπάρχει τίποτα κακό με αυτό, αλλά αυτά δεν είναι τα πιο μειονεκτούντα παιδιά.
Δεύτερον, πολλά υγιή παιδιά κάτω των δύο ετών μπορούν να τοποθετηθούν στις χώρες γεννήσεώς τους και έτσι πρέπει να είναι. Πολλά προγράμματα στο εξωτερικό, όπως η Κίνα, ζητούν από τα μελλοντικά ζευγάρια να υιοθετήσουν παιδιά με μια σειρά σύνθετων ιατρικών και ψυχοκοινωνικών αναγκών, συμπεριλαμβανομένων των μεγαλύτερων παιδιών και των αδελφών ομάδων. Είναι κατανοητό ότι πολλά ζευγάρια θεωρούν ότι δεν είναι μια πρόκληση με την οποία μπορούν να αντιμετωπίσουν.
Πρέπει να αναγνωρίσω ότι τα τελευταία χρόνια η πορεία προς τη διεθνή υιοθεσία ήταν πιο δύσκολη από ό, τι στο παρελθόν. Έχω συνεργαστεί με ζευγάρια που έχουν περιμένει επτά ή περισσότερα χρόνια για να βρεθεί ένα παιδί μαζί τους. Ζουν στην άκρη της ελπίδας για όλο αυτό το διάστημα. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι για μερικές οικογένειες κάθε φορά που το τηλέφωνο χτυπά αναρωτιούνται αν πρόκειται για νέα για ένα παιδί. Γνωρίζω μια οικογένεια που δεν έχει παραμείνει για όλη την αναμονή (να συνεχίσει εδώ και έξι χρόνια) επειδή "δεν ήθελε να χάσει την κλήση". Αυτοί είναι καλοί άνθρωποι που θέλουν απεγνωσμένα να αγαπούν και να μεγαλώνουν ένα παιδί. Δεν είναι ότι δεν θέλουμε να τοποθετήσουμε παιδιά με αυτά τα ζευγάρια, είναι απλά ότι δεν υπάρχουν πολλά διαθέσιμα παιδιά σε ορφανοτροφεία που πληρούν όλα τα κριτήρια.
Έχω συνεργαστεί με γονείς που είναι απλά εξαιρετικοί. Μία μητέρα δεσμευόταν να μιλάει καλά στην κορεατική γλώσσα, ώστε να μιλάει τη γλώσσα στο σπίτι και να μεταφέρει τους νέους της γιους στη χώρα γεννήσεώς τους. Μια μέρα μου είπε, με δάκρυα, "Τα παιδιά μου αξίζουν να μάθουν τη γλώσσα που μιλούσε η μητέρα τους".
Ένα άλλο ζευγάρι με τρία υιοθετημένα παιδιά προσπαθούσε να υιοθετήσει ένα τέταρτο και εξήγησε πώς ταξίδευαν στη χώρα γέννησης των παιδιών τους και έζησαν εκεί για ένα χρόνο, εθελοντικά και να μάθουν για τον πολιτισμό των παιδιών τους. «Επιτρέποντας στα παιδιά μας να τοποθετήσουν τις αρχές τους», μου είπε ο πατέρας. "Αφού επέστρεψα από το ταξίδι και είχαν δει και βίωσαν τη φτώχεια δεν είχαν τόσες πολλές ερωτήσεις για το γιατί οι γονείς τους δεν το ήθελαν». Μία άλλη μητέρα μου είπε ότι η κόρη της έλεγε συνεχώς πόσο τυχερή ήταν αυτή που είχαν εγκριθεί. "Οι άνθρωποι της είπαν ότι πρέπει να είναι ευγνώμων που την πήραμε", δήλωσε η μαμά, "αλλά είναι το δικαίωμά της να έχουμε γονείς, είμαστε οι τυχεροί".
Ο κόσμος δεν προσπαθεί σκόπιμα να αποφευχθεί η υπογονιμότητα των ζευγαριών ή εκείνων που επιθυμούν να υιοθετήσουν από το εξωτερικό, αλλά ο νόμος προσπαθεί να διασφαλίσει τα δικαιώματα των γονέων γέννησης και να προστατεύσει τα συμφέροντα των ευάλωτων παιδιών. Έρευνες έχουν δείξει ότι τα υιοθετημένα παιδιά υπερεκπροσωπούνται σε περιβάλλον ψυχικής υγείας και συχνά αισθάνονται σαν να είναι ξένοι μέσα στις υιοθεσιακές τους οικογένειες.
Ναι, υπάρχουν γραφειοκρατικοί λαβύρινθοι που πρέπει να διαπραγματευτούν, αλλά από την εμπειρία μου, αν και θα μπορούσαν να εξορθολογιστούν, οι περισσότεροι από αυτούς είναι εκεί για να προστατεύσουν το παιδί. Πρέπει να θυμόμαστε ότι η μεγάλη πλειοψηφία αυτών των παιδιών δεν θα γνωρίσει ποτέ τους γονείς γεννήσεώς τους. Η πρώτη εμπειρία αυτών των παιδιών στη ζωή είναι μια απώλεια και απαιτεί εξαιρετικούς υιοθετικούς γονείς να συναντήσουν αυτά τα παιδιά όπου βρίσκονται, να κρατούν τις δυσκολίες και την ιστορία τους και να περπατούν μαζί τους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πρέπει να περπατήσουμε πολύ προσεκτικά σε μια νέα εποχή της μεταρρύθμισης της υιοθεσίας.